การสึกหรอแบบ“ฟันเลื่อย”เป็นรูปแบบการสึกหรอซึ่งเกิดจากการใช้งานและการตั้งค่าแบบปกติ จึงสามารถมองเห็นได้จากภายนอก (และสามารถได้ยินได้)โดยเกิดจากแรงบิดต่างๆบนหน้ายางขณะขับขี่ เพื่ออธิบายเรื่องนี้ ควรกล่าวถึงการออกแบบดอกยางเป็นอันดับแรก

ร่องยางและร่องดอกละเอียด-ที่มาของการเกิดเสียงเป็น ถือเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมากที่ก่อให้เกิดความปลอดภัยบนถนนเปียกและน้ำท่วม ในกรณียางแก้มเตี้ย ควรมีเปอร์เซ็นต์ของดอกยางมากขึ้นเพื่อดูดซับน้ำและเพื่อการป้องกันการการไถลบนพื้นเปียกที่ดีขึ้น

ร่องยางไขว้ช่วยระบายน้ำจาก freestanding blocks ในบริเวณไหล่ยางซึ่งบล็อกไหล่ยางเหล่านี้สามารถสึกเป็นรูปฟันเลื่อยเนื่องจากการหมุน ภายใต้ภาวะการทำงาน

สภาวะการทำงานเหล่านีั รวมถึง

-การเดินทางไกลเป็นเวลานานโดยใช้ความเร็วต่อเนื่อง

-การขับขี่แบบกระชากปานกลาง (Moderate)

- การตั้งศูนย์เรขาคณิต (การตั้งศูนย์ล้อ / แคมเบอร์)

ในขณะที่ล้อหมุนไปตามถนน freestanding blocks จะเสียรูปเนื่องจากอยู่ใกล้จุดสัมผัส ซึ่งจะถูกบีบอัดเมื่อสัมผัสกับถนน และจะ  "ถู" กับพื้นถนนเมื่อกลับเข้าสู่รูปเดิม

ดังนั้นจึงเกิดการสึกมากกว่าในบริเวณขอบ รูปแบบการสึกหรอนี้ เกิดขึ้นบ่อยครั้งมากกว่า

กับล้อที่ไม่ใช่ล้อขับเคลื่อน

การสึกในรูปแบบฟันเลื่อยเพียงเล็กน้อยนั้นเป็นเรื่องปกติและไม่มีผลกระทบที่เห็นได้ชัดต่อความสะดวกสบาย

การสึกหรอประเภทนี้ที่มีสภาพรุนแรงกว่าแสดงให้เห็นถึงการใช้งานที่เฉพาะเจาะจง

(การเติมลมยางที่ไม่เหมาะสม toe-in ที่มากเกินไป การใช้อุปกรณ์สึกหรอต่ำ)

ข้อควรรู้: เพื่อให้ยางสึกหรออย่างเท่าเทียมกัน ยางทุกเส้นของรถควรได้รับการเปลี่ยนตำแหน่งอย่างสม่ำเสมอ(เว้นแต่ผู้ผลิตรถยนต์ไม่แนะนำ) ควรเปลี่ยนตำเเหน่งของยางในเวลาที่เหมาะสม อย่างน้อยที่สุดคือเมื่อเปลี่ยนยางสำหรับฤดูร้อน/ฤดูหนาว